U weet natuurlijk opperbest wie er bij u op kantoor de baas is. Dat is de man (sorry nog steeds weinig dames) met de beste parkeerplaats voor de lease-BMW, het sjiekste kantoor, de mooiste of meest ervaren secretaresse (waarom gaan die twee eigenschappen zelden samen?).
De baas is de man met die onmiskenbare ‘ik-ben-in-control’ uitstraling. The Master of the Universe dus maar dan in de Hollandse polder.
Zou zo’n wandelend bastion van stoere zelfverzekerdheid wel eens twijfelen? Staat hij op maandagmorgen in zijn vale heren-negligé bibberend voor de spiegel? Ben ik wel in control? Is mijn overdosis aan zelfvertrouwen gerechtvaardigd?
Drooggekookt schemaatje
U kent ze wel: organogrammen. Van die plaatjes in pyramidevorm waarop je ziet hoe uw bedrijf of organisatie is opgebouwd. Wie zijn de bofferds aan de top? Wie de bungelende ‘no-no’s’ onderaan?
Saaie plaatjes zijn dat altijd. Maar achter zo’n drooggekookt schemaatje gaat heel veel schuil: een oceaan aan heftige emoties, gekwetste ambities, verdrongen frustraties. Ja, er is veel leed.
En dan te bedenken dat die plaatjes voor een flink deel nep zijn. De baas is helemaal niet echt de baas. Koos Kansloos kan juist heel machtig zijn. Ik verklaar me nader.
Klootjesvolk
In Amerika – en geloof me: daar weten ze van hierachie – zijn reuze interessante onderzoekjes gedaan over de vraag om wie het in een organisatie écht draait.
Ja, de baas heeft de officiële macht die hem boven de rest van het klootjesvolk uittilt. Maar da’s niet genoeg om de stopper-spil van uw kantoorteam te zijn.
In de onderzoekjes is nagegaan wie nu de centrale figuren in een organisatie zijn. Wie vertrouw je het meest? Wie weet precies wat er op de werkvloer om gaat? Wie is geliefd bij de collega’s? Naar wie ga je toe bij problemen? Kortom: welke collega’s zijn op uw kantoor werkelijk onmisbaar?
Terecht de bibbers
Weer even terug naar die bibberende baas ‘s ochtends voor de spiegel. Hij staat er in dat veel te felle badkamerlicht. Niks te verbergen. Erg bloot gevoel. Hij weet: vandaag komt de uitslag van het onderzoek. Niet over de zo vertrouwde machtspyramide waar hij als een mannetjesleeuw over heerst. Nee, het gaat over dat web van loyaliteit en vertrouwen.
U en ik weten de uitslag. Er zijn vast uitzonderingen maar de doorsnee-baas krijgt bij dit soort schema’s terecht de bibbers. Hoe onmisbaar is hij echt? Vertrouwen ze hem? Of staat hij straks letterlijk en figuurlijk in zijn cheffige onderbroek te kijk als een bleke buitenstaander?
Vaak scoren lager geplaatste medewerkers torenhoog in deze testjes. U kent ze. De opgewekte collega’s waar je altijd een praatje mee maakt. Waar je op maandagmorgen even langs wipt. Waar iedereen samen komt als er wat aan de knikker is.
Hoe verder uw baas in het web van vertrouwen naar de rand schuift hoe ernstiger het is. Helemaal in het midden hoeft hij niet te zitten. Hij is de baas tenslotte, niet je vriend. Maar hij wil ook niet helemaal naar de kille uiteinden van het web worden verbannen. Bazen die alleen maar baas zijn omdat dat nu eenmaal op hun deur staat, hebben echter een probleem.
“Ban the Boss”
Je moet als chef hardstikke zuinig zijn op die populaire types midden in het web. Koester ze. Prijs ze de hemel in. En bovenal leer van deze natuurlijke, informele leiders.
Slechte bazen – u en ik kennen ze! – krijgen hun zin omdat dat zo hoort. Hun medewerkers voeren orders niet uit omdat ze gemotiveerd zijn of groot vertrouwen hebben in de leiding.
Nee, ze doen het omdat het moet. Dat is rampzalig voor een team. In zo’n slechte sfeer lopen straks juist die onmisbare medewerkers – de spinnen in het web dus – weg. Dan heb je pas écht een probleem.
De boodschap is dus helder:<br> Ban the Boss.
Koos Kansloos for President!<br<
Geef een reactie