Tijdens zijn vakantie regelt Matt zo veel om bereikbaar te zijn dat een collega tegen hem zegt: ‘het lijkt wel of je niet weg wilt’.
Meestal als ik naar dans kijk, ben ik onder de indruk van de knappe bewegingen, de soepele lijven, het mooie beeld, en ga ik vervolgens op zoek naar het verhaal. Na een tijdje geef ik dat op en ga ik aan triviale dingen denken die spelen in mijn leven. Maar tijdens het zappen voor de tv zie ik een balletvoorstelling met dansers in pakken die hen dik maken en ik ben in één klap gefascineerd. Ze zijn zwaarlijvig met huidplooien in de dijbenen en buiken die over de broekriem hangen. Ze bewegen langzamer, nadrukkelijker, we zien hoe ze de rug voorzichtig opstrekken nadat ze een collega hebben opgetild. Het is in alle openheid beperkt.
Ik werk met Matt, leidinggevende van de juridische afdeling van een commercieel bedrijf. Hij heeft de bedrijfsleiding zodanig geïmponeerd met zijn juridische kennis van zaken en tactische inzichten dat hij in deze leidinggevende positie is benoemd. Hij vertelt dat hij zijn nieuwe, sturende functie erg leuk vindt, maar dat hij ook makkelijk te verleiden is tot uitvoerige discussies met zijn team omdat de inhoud hem nog altijd zo boeit. Dit is verwarrend voor zijn medewerkers en hij merkt dat ze soms onaangenaam verrast zijn als hij stuurt op een besluit, deadline of perspectief.
Wat meespeelt is dat hij het moeilijk vindt om zijn ongeduld en perfectiedrang in toom te houden (‘ik weet hoe het inhoudelijk zit, waarom zou ik dat niet gewoon meteen zeggen?’). Maar als hij zich beperkt tot vragen stellen, ziet hij onder zijn medewerkers de ambitie toenemen om vooruit te denken en zelf conclusies te trekken.
Dan bespreken wij zijn aanstaande vakantie en vertelt hij dat hij kennelijk zo veel regelt om bereikbaar te zijn dat een collega tegen hem zei ‘het lijkt wel of je niet weg wil’. Er lopen belangrijke procedures, deadlines worden bereikt terwijl hij weg is en hij durft er niet op te vertrouwen dat dit goed zal gaan. Ik vraag hem hoe het zou zijn om zijn twijfels met de mensen te bespreken. ‘Dat kan ik niet want daar schaam ik me voor’, zegt hij onomwonden. De angst voor imperfectie is dus alom en het voelt raar om daarover in gesprek te gaan met de mensen. Als hij het uitprobeert blijkt dat hij zijn onzekerheid uitstekend zakelijk relevant kan verwoorden en daar wordt het makkelijker van. Later vertelt hij dat de mensen in dit gesprek ook hun twijfels en druk onder woorden brachten. Het leidt tot meer contact en een plan voor de vakantieperiode.
Van gestuntel in het algemeen word ik in verlegenheid gebracht, maar mijn hart gaat open als ik naar mensen kijk die in staat zijn om hun menselijke feilbaarheid te tonen, de schaamte voorbij. Dat lukt Matt omdat hij dat gevoel onder ogen ziet en zakelijk inbrengt. De dikke dansers krijgen dat voor elkaar door hun ongemak in bepaalde bewegingen met precisie te tonen. Allebei kost het hen meer moeite dan gewoon hun vak te doen en allebei levert het hen zichtbaar plezier op.
Marijke van Oosterzee begeleidt vanuit haar bureau Acte de Présence mensen bij het vervullen van hun gezaghebbende rol. Hier doet ze verslag van haar bevindingen.
Geef een reactie