Na de zomervakantie moet je je eigen motor hervinden om de discipline op te brengen in je agenda en op de klok te kijken. Soms heb je daar geen zin in. We hebben allemaal zo onze manieren om die drempel te nemen.
Ik ga ’s ochtends voor het werk snel nog even zwemmen in het openbare buitenzwembad en fiets daarna goedgemutst via een omweg naar de studio waar ik werk.
Maar Zoë is alweer een paar weken terug van vakantie en heeft nog geen zin kunnen maken. Ze is vier maanden geleden begonnen als leidinggevende binnen de Nederlandse tak van een Britse firma. Toen werkten we met elkaar aan hoe ze haar toegenomen zichtbaarheid voor zichzelf draaglijk kon maken en we zochten naar manieren waarop ze haar interacties met medewerkers kon versnellen. Voor de vakantie was ze redelijk tevreden en optimistisch. Nu de heksenketel weer op gang is merkt ze dat de ‘wittebroodsweken’ voorbij zijn en maakt ze zich zorgen om haar aansluiting bij de medewerkers.
‘Aansluiting?’ vraag ik. Ze vertelt dat ze door de Engelsen in haar team sinds kort – mild, terloops, beleefd – erop gewezen wordt dat die zich storen aan haar Engels met Nederlandse accent en aan haar ongebruikelijke kleding. Bovendien is haar op subtiele wijze verteld dat zij, als niet-Engelse, hun grapjes nooit helemaal zal begrijpen. Ze voelt zich hierdoor ongemakkelijk.
Ik herken het gevoel om buiten de groep geplaatst te worden. Toen ik op een Deense school zat, zag ik op tegen het begin van elk schooljaar. De nieuwe leraar deed er namelijk altijd een poos over om te wennen aan mijn – voor de Denen – vreemde naam en probeerde steevast allerlei varianten uit om die uit te spreken. Mijn klasgenoten grepen die kans aan om mij uitbundig uit te lachen en ik dook in elkaar van schaamte. In het speelkwartier zocht ik de meest wilde spelletjes op waarbij ik goed hard kon gillen.
De beleefde Engelsen plagen Zoë, ze laat zien dat ze geraakt wordt, dat maakt het erger en doet volgende plaagonderwerpen ontstaan. Tot deze conclusie komen Zoë en ik al snel, maar daar komt nog niet een heldere strategie uit voor wat-te-doen. Ze wordt uit haar comfortzone gehaald en de vraag is hoe ze dat kan vermijden of er snel weer in terug kan keren.
Natuurlijk, ze kan de verschillen benoemen tussen ‘de’ Nederlanders en Engelsen, of ze kan grappen uithalen met haar tweetaligheid door af en toe een Nederlands woord er in te gooien. We verzinnen nog meer, maar besluiten dat dit alleen ergens op slaat als ze uitgaat van wat bij haar hóórt en wat ze wel en niet nodig heeft om haar rol als leidinggevende in deze baan te vervullen. Ik raad haar aan om dát voor ogen te houden bij het volgende stekelige commentaar van een van haar medewerkers en zeg ‘dan kan je ook wel eens zeggen ‘that’s useful, thanks’. Ze knikt bedachtzaam en zegt dan grinnikend ‘ja, zo heb ik er wel zin in.’
Marijke van Oosterzee begeleidt vanuit haar bureau Acte de Présence mensen bij het vervullen van hun gezaghebbende rol. Om de week doet ze hier verslag van haar bevindingen.
Geef een reactie